اصطلاح فراگیر روایت سفر فرم‌هایی متعدد را در بر می‌گیرد: سفرنامه، یادداشت روزانۀ سفر، (شبه)قوم‌نگاری، روایت‌های ماجراجویی، روایت‌های جست‌وجو، روایت‌های «نامه‌ای به خانه» و روایت‌های فرار اگزوتیک. پیشینۀ روایت‌های سفر مفصل است. در جهان غرب، خیلی پیش از اختراع دستگاه چاپ، یونانی‌ها و رومی‌هایی که به سرزمین‌های عربی و چینی سفر کرده‌اند، این نوع روایت‌ها را نوشته‌اند. روایت سفر معمولاً از زبان اول‌شخص نوشته می‌شود و تمرکزش بر سفر است، سفری در حال انجام یا در گذشته. در این روایت‌ها جنبه‌های دیگر زندگی نویسنده تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد، معمولاً تجربۀ کوچ اجباری، درگیری‌ها و مشقت‌های راویْ وقایع‌نگاری یا بازآفرینی می‌شود و مشاهدات او دربارۀ ناشناخته‌ها و مقولات ناآشنا و مرموز توصیف می‌شود. به این ترتیب، روایت سفر هم فرصتی برای بازتعریف هویت و تغییر عامدانه‌ی آن را فراهم می‌آورد و هم می‌تواند بازگشت سوژۀ مسافر را به خانه و هنجارهای ایدئولوژیکش ممکن کند.
برگرفته از کتاب ادبیات من
نوشتۀ سدونی اسمیت و جولیا واتسون
ترجمۀ رویا پورآذر
بدون دیدگاه