خاک کارخانه به روایت تصویر

تومان67000

۶۷,۰۰۰ تومانافزودن به سبد خرید

بستۀ هدیۀ «خواندن شهر»

تومان640000

۶۴۰,۰۰۰ تومانافزودن به سبد خرید

جعبه‌ی نوروزی 1403 و کارت (هرکس به تماشایی)

تومان114000

۱۱۴,۰۰۰ تومانافزودن به سبد خرید

کارت یادگاری صحرا

تومان27000

۲۷,۰۰۰ تومانافزودن به سبد خرید

کارت یادگاری طبیعت بی‌جان

تومان27000

۲۷,۰۰۰ تومانافزودن به سبد خرید

محبوبه کلایی، بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده، کآشوب، رهیده، مهمان گاه، رست خیز
محبوبه کلایی، بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده، کآشوب، رهیده، مهمان گاه، رست خیز

آرایشاتْ حرام | روایتی از کلود مونه، کربلا و کاشی حرم

«کم عمرک؟» نگاهش می‌کنم. هنوز سؤال اول را نفهمیده‌ام که دومی را می‌پرسد. «تهران؟» می‌گویم «قم.» خوشحال می‌شود. می‌گوید «خوب. خیلی خوب. آن‌جا خانه دارم.» باز می‌پرسد «سن، عمر چقدر؟» با آن چراغ‌قوه‌ای که به دست دارد عین بازجوها به نظر می‌رسد. با انگشت‌هام نشان می‌دهم، بیست‌‌ودو. زن می‌خندد و چیزی را تأیید می‌کند. باقر می‌گوید «این‌جا خانۀ شما. بمان هر بخش که دوست داری.» می‌گویم «نه، هتل هست. باید بروم.» درجا می‌گوید «یعنی می‌خواهم شما زوجه باشی با من. زوجه می‌فهمی؟»

بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده، و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد، مهزاد الیاسی بختیاری
بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده، و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد، مهزاد الیاسی بختیاری

کلمات نجات‌دهنده‌اند

درون‌مایۀ اصلی کتاب و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد نه سفر است، نه ترس از آن، نه پا گذاشتن از منطقۀ امن، نه تجربه کردن هیجانات جدید. بلکه بازسازی ارتباط نویسنده با مرگ و ازدست‌دادن است. نویسنده سوگی را در کودکی تجربه کرده و سوگی را در بزرگسالی برای خود ترسیم می‌کند. سوگ ازدست‌دادن همه«چیز». ردپای خشم از این سوگ در تجربه‌هایی که روایت می‌کند، پیداست. او پله‌پله می‌خواهد این سوگ خودخواسته را در سفرهایش التیام دهد. با یک انکار شروع می‌کند، «همه‌چیز به شکلی باورنکردنی خوب پیش می‌رفت…

مریم پوراسمعیل، بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده، سحر گلشن
مریم پوراسمعیل، بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده، سحر گلشن

!Ye kam | روایتی دربارۀ تبعید، تنهایی، هویت و زبان

پدرم هر روز خواهش می‌کرد «اگر شما دو تا این‌جا بمونید، من هم دلیلی برای برگشتن ندارم. بالاخره یه خونه می‌خریم. یه خونۀ بزرگ. خواهش می‌کنم بمونید.»
بابا در این مأموریت از من کمک می‌خواست. یادم داده بود به مادربزرگم بگویم «مهین، کانادا اوکی!» و به پدربزرگم بگویم «حاجی، کانادا اوکی!»
راه‌به‌راه می‌گفتم «مهین، کانادا اوکی!»
او هم دادش در می‌آمد که «نخیر! سحر، ایران اوکی!»

نیما م اشرفی، بومیان آمریکایی، بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده
نیما م اشرفی، بومیان آمریکایی، بی کاغذ اطراف، الهام شوشتری زاده، نفیسه مرشدزاده

دعوت به همنشینی با خرس‌های گریزلی

ممکن است من چیزی را که نیم ساعت پیش‌تر همه دیده‌ایم به خاطر نیاورم ولی بومیان همسفرم آن را به خاطر می‌سپارند. آن‌ها مدتی پس از مواجهه‌مان با خرسی گریزلی متوجه چیز دیگری می‌شوند، مثل چند لاخ موی زبر خرس گریزلی که به تنۀ درخت چسبیده، و آن را به جزئیاتی مرتبط می‌سازند که حین تماشای آن خرس مشاهده کرده بودند. همان رخدادی که من داشتم ذیل «مواجهه با گریزلیِ دشت‌های قطبی» در ذهنم دسته‌بندی‌ می‌کردم، آنان همچون غوطه‌وری آنی در جریان رودخانه تجربه‌اش می‌کردند…