از فرط گرسنگی | روایت آدمها و ترسهایشان
روانشناسها میگویند حدود یکسوم جمعیت جهان از مشکلات روانی رنج میبرند که اغلب هم از تجربههای کودکی سرچشمه میگیرند. البته من از مشکل روانیام رنج نمیبرم، مگر اینکه هراس گاهبهگاه از پدیدهای واحد را نوعی رنج مدرن بدانیم. هر بار فیلم یا عکسی میبینم از آوارههایی که جان خودشان و بچههایشان را برداشتهاند و در صحرایی خشک و غبارگرفته، ناامید و خسته و غمگین از سرزمین آشوبزدهشان دور میشوند، یا مهاجرانی سرگردان در اقیانوسی بیانتها که سوار قایقی بادی به امید یافتن خشکی به دوردستها خیره ماندهاند، فقط یک موضوع ذهنم را مشغول میکند: آخرین باری که غذا خوردهاند کی بوده است؟ بزرگترین ترس من در زندگی به احتمال وقوع گرسنگی دستهجمعی مربوط میشود.
چاه ویلِ ترایپوفوبیا | تجربهی ترس از ترسهای کشفنشده
وقتی آدم وسط همهی ترسها و دلهرههای روزانهای که با آنها دستوپنجه نرم میکند یکهو متوجه انبانِ پُر از ترس کشفنشدهی درونش میشود، بیشتر میترسد و بیشتر هول میکند. علتش روشن است: چنین آدمی مختصاتش را نمیشناسد، نمیداند قرار است با دیدن چهچیزی و چهکسی و در چه موقعیتی دوباره آن ترس سراغش بیاید. این هولِ پیدا شدنِ ترسِ جدید احتمالاً باید بیشتر از ترسهای کهنه و معمول دیگر بیشتر بترساندش. این مطلب بیکاغذ اطراف روایت محبوبه عظیمزاده دربارهی کشف ناگهانی یکی از ترسهایش است؛ اینکه آن ترس شناختهنشده کجا، چطور و با دیدن چه چیزهایی سراغش میآید.