شیوا خادمی، عکاس، پژوهشگر و نویسنده، متولد ۱۳۶۸ است. او عکاسی را در سن ۱۸ سالگی آغاز کرد و در ۲۰ سالگی اولین مجموعه عکسش با نام «همسایۀ دیوار به دیوار» را به سرانجام رساند؛ مجموعه‌ای که در مورد مرکز بیماران روانی مزمن زنان بود. خادمی از 17 سالگی هم نویسندگی را با ستون‌نویسی در روزنامۀ قدس مشهد، در بخش نوجوان، شروع کرد. او در سال ۱۳۸۷ در یازدهمین بیینال عکس معاصر ایران برگزیده شد و در همان سال در نخستین جشنوارۀ ملی عکس مشهد به مقام نخست رسید.
شیوا خادمی بعد از فارغ‌التحصیلی در رشتۀ عکاسی خبری، همکاری‌اش با ضمیمۀ هفتگی روزنامۀ دنیای اقتصاد در استان خراسان رضوی را آغاز کرد. پس از آن در سال 1395 به عنوان دبیر عکس ماهنامۀ فرهنگی هنری تاک انتخاب شد. او تجربۀ تدریس دورۀ کوتاه‌مدت عکاسی پروژه‌گرا در دانشگاه فردوسی مشهد را هم دارد.
خادمی در سال ۱۳۹۶ پروژۀ عکس دوقلوها با نام «دو پیکر» را آغاز کرد که جوایزی هم برای او به همراه داشت، از جمله:
- راه یافتن به فینال جایزۀ عکس prix-levallois فرانسه، ۲۰۲۰
- مقام اول فستیوال عکس RENDEZ-VOUS IMAGE، استراسبورگ، ۲۰۲۰
- تقدیرشده در هفتادوششمین جشنوارۀ بین‌المللی عكاسی Poy آمریکا، ۲۰۱۸
- مقام اول جشنوارۀ بین‌المللی The Andrei Stenin International Photo روسیه، ۲۰۱۸
شیوا خادمی در سال ۱۳۹۷ مجموعه عکس «اسمارتیز» را با موضوع مهاجرت به تهران و چالش‌های روبه‌رو شدن با محیطی تازه آغاز کرد. این مجموعه در سال ۲۰۲۰ مقام دوم جشنوارۀ بین‌المللی Andrei Stenin International Photo روسیه را گرفت و در بهار 1402 در نمایشگاه گروهی Lessons of Freedom, Notes for a Trip to Iran شهر میلان به نمایش درآمد. از پروژ‌ه‌های اخیر این عکاس هم می‌توان به پروژۀ بلندمدت «خاک کارخانه» اشاره کرد که روایت کارخانه و کارگران بازماندۀ چیت‌سازی بهشهر است. عکس‌های این مجموعه در نمایشگاه گروهی با عنوان Concrete Dreams II The exhibition of the international open-call در گالری فوتون کشور اسلونی در سال ۲۰۲۰ به نمایش درآمدند.
کتاب شیوا خادمی در نشر اطراف
کتاب خاک کارخانه روایت مستند شیوا خادمی از کارخانۀ چیت سازی بهشهر است. او در این کتاب به سراغ کسانی رفته که همیشه در حاشیه بوده‌اند و قصه‌هایشان کمتر به حساب آمده. خادمی در کتابش برای ثبت تجربۀ ناشنیده‌ترین حلقه‌های زنجیرۀ کار در ایران تلاش کرده؛ کارگران بومی یا مهاجری که روزگاری زندگی‌شان با صدای سوت این کارخانه تنظیم می‌شد، آشپز و معلم اکابر و زنان بافنده و ریسنده‌ای که قوت زانوها و دست‌هاشان را در تار و پود پارچه‌ها تنیده‌اند و مردانی که شبانه‌روز دستگاه‌ها را سرپا نگه داشته‌اند. این اثر حاصل پژوهش پنج‌سالۀ شیوا خادمی و مصاحبه‌ها و گفت‌وگوی های اوست. مجموعه عکس‌های او هم به غنای این مستندنگاری اجتماعی افزوده است.
بدون دیدگاه