پیروز کلانتری، نویسنده، عکاس و مستندساز در سال 1332 در تهران به دنیا آمد. او در نوجوانی شیفتۀ ادبیات و سینما شد و به خاطر کار پدرش عکاسی برای مجلات را شروع کرد. کلانتری پس از دبیرستان به مدرسۀ عالی تلویزیون و سینما وارد شد ولی شیفتگی‌اش به عکاسی به حدی بود که بیشتر وقتش را صرف گرفتن عکس و برگزاری نمایشگاه می‌کرد. او از اواسط دهۀ پنجاه به استخدام تلویزیون ملی درآمد و برای این مجموعه فیلم می‌ساخت. اما در ابتدای دهۀ 1360 از تلویزیون استعفا داد. کلانتری چند سالی را به عنوان نمونه‌خوان مجلات سینما و منتقد فیلم مشغول به کار بود و از سال 1370 به مستندسازی روی آورد و آن را به شکل حرفه‌ای پی گرفت.
پیروز کلانتری در طول حدود سی سال فعالیت حرفه‌ایش بیش از ده فیلم مستند ساخت. همین‌طور کارگردانی چند فیلم صنعتی و تیزر تبلیغاتی را بر عهده داشته. از جمله کارهای او می‌توان به پناهنده (۱۳۷۰)، تنها در تهران (۱۳۷۷)، تهران، چند درجۀ ریشتر (۱۳۸۵)، سالینجرخوانی در پارک شهر (۱۳۸۹)، واریتۀ بلوچی (۱۳۹۵) و می‌برد تا به کجا (1399) اشاره کرد. کلانتری داور چندین جشنوارۀ مهم مستندسازی هم بوده، مثل جشنوارۀ «سینما و حقیقت»، «بهترین تصویر» و «زمین».
کتاب پیروز کلانتری در نشر اطراف
پیروز کلانتری علاوه بر فیلم‌سازی، نویسنده و منتقد هم هست. از او تا به حال دو کتاب منتشر شده: کتاب اول او که گزید‌ۀ فیلم‌های مستند بعد از انقلاب نام داشت در سال 1382 توسط انتشارات فارابی به چاپ رسید. نشر اطراف هم از او کتاب حاشیه همان متن است را منتشر کرده. این کتاب دربارۀ تأملات، دریافت‌‌ها و برداشت‌‌های کلانتری از سی سال زندگی‌اش با فیلم مستند (۱۳۷۰ تا ۱۴۰۰) است؛ نوعی خاطره‌خوانی از سر کردن مدام با مستند و مستندسازی. او در بیش از سی جستار این کتاب از افکار و احوال ذهنی خودش نوشته و از دغدغه‌هایش در عالم مستندسازی گفته است. کلانتری در روایت‌هایش دائماً بین این دو جهان در رفت و آمد است و در کنار آن مسائل مختلفی از پیش کشیده؛ از شهر و جامعه تا واقعیت و زندگی، از همایون صنعتی‌زاده و عباس کیارستمی تا روایت‌های عینی و ذهنی.
بدون دیدگاه