برچسب آخرین اغواگری زمین

جنگ آمده بود و نشسته بود وسط خانه. وقتی می‌نشستی، کنارت بود. دراز که می‌کشیدی، سایه‌اش را روی تخت می‌دیدی. حضوری بود تام و همه‌جایی و بی‌اجازه. بی‌چهره، بی‌نام، اما واقعی‌تر از هر مهمان خوانده و ناخوانده. جز حضورِ جنگ،…

صدا فراوان بود: خبر، شایعه، تحلیل، هشدار، انکار. اما میان آن همه صدا، حقیقت بی‌صدا بود. منظورم حقیقت انتزاعی نیست، ابتدایی‌ترین شکلِ دانستن است: چه شده؟ چه دارد می‌شود؟ چه خواهد شد می‌خواستم بنویسم اما هر واژه لرزان بود و…

ما گاهی با آثاری مواجه می‌شویم که هم تحت تأثیر قرارمان می‌دهند و هم موضوعاتی اخلاقی را پیش می‌کشند. مسئولیت هنرمند در مواجهه با واقعیت چیست؟ آیا باید همواره به جامعه متعهد باشد یا دغدغه‌های شخصی خود را دنبال کند؟…

نام پرآوازه تقدیر مایاکوفسکی بود؛ نه تقدیر محتمل، که تقدیر محتومش. گویی نام او پیشاپیش او بود. او بود که باید خود را به نامش می‌رساند. ماجرای مایاکوفسکی چنین بود: مرد جوان قدرتی در وجود خود حس می‌کرد اما نمی‌دانست…

کتاب آخرین اغواگری زمین مجموعه‌ای است از هفت جستار مارینا تسوتایوا دربارۀ شعر، هنر، پیوندشان با جان و ضمیر انسانی، و جایگاه‌شان در فراز و فرودِ روزگار که به همت آنجلا لیوینگستون از روسی (و در یک مورد، صربی) به…

کتابی از بوریس پاسترناک پیشِ رویم است: خواهرم زندگی. روکش خاکی‌رنگِ جلدش، هم کتاب‌های رایگانِ جنوب شوروی را تداعی می‌کند و هم کتاب‌هایی را که در شمال با یارانه‌ی ناخن‌خشکانه‌ی دولتی منتشر می‌شدند؛ حزن‌انگیز و زمخت و پوشیده در لفافِ…