گی دولیل که در یک پروژۀ انیمیشن‌سازی در آسیا حضور دارد، برای ادامۀ فعالیتش به شنژن چین می‌رود. اقامت او در این شهر مرزی حدوداً سه ماه طول می‌کشد اما برخلاف تصورش و جاهایی که قبلاً بوده، شنژن اصلاً جای راحتی نیست. اهمیت اقتصادی‌اش باعث شده این‌جا کاملاً امنیتی باشد و همه‌جا حصار الکتریکی بکشند. مشکل بعدی او آشنایی کم اهالی شنژن با زبان انگلیسی است. دولیل با آدم‌های خیلی کمی مواجه می‌شود که زبان انگلیسی بدانند یا حتی متوجه منظورش شوند. او در کتاب مصور شنژن؛ سفری به چین به همین دوره پرداخته و سعی کرده با طنز خاص و متمایزش اتفاقاتی که از سر گذرانده را توضیح دهد؛ از اقامتش در هتل تا کار با همکارانش در استدیو تا اتفاقات روزمرۀ زندگی‌اش مثل رفتن به دندانپزشکی.
دولت چین از اوایل دهۀ 1980 و در سال‌های ابتدایی اصلاحات اقتصادی، شهر شنژن را به عنوان اولین منطقۀ ویژۀ اقتصادی این کشور انتخاب کرد. به خاطر همین این شهر ناگهان اهمیت زیادی پیدا کرد، جمعیتش چندین برابر شد و به یکی از مهم‌ترین مراکز مالی دنیا تبدیل شد. دولت چین و مقامات محلی برای حفظ نظم و امنیت این شهر قوانینی بسیار سختگیرانه وضع کردند که ماحصلش جدا شدن این شهر از دیگر مناطق چین بود، به‌طوری که غیربومی‌ها بدون اجازه حق ورود به شنژن را نداشتند. در اواخر دهۀ 1990 گی دولیل پا به این شهر می‌گذارد تا در یک پروژۀ بین‌المللی حضور پیدا کند. سفری که در عین جذابیت و منحصربه‌فرد بودن برایش سخت هم می‌شود. دولیل که نویسنده‌ای حرفه‌ای هم محسوب می‌شود، خاطراتش از حضور در این شهر را به صورت کتاب مصور یا کمیک نوشت. کتاب شنژن؛ سفری به چین او با استقبال خیلی خوبی مواجه شد و توانست نامزد جایزۀ بین‌المللی کمیک Angoulême فرانسه شود.
کتاب شنژن؛ سفری به چین، جلد دوم از مجموعه سفرنامه مصور، را عاطفه احمدی ترجمه کرده است. مصاحبۀ روزنامۀ شهروند با این مترجم را می‌توانید در این‌جا بخوانید.
Mania –
عالیههه