و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد

ستایش‌ها و افتخارات

«این کتاب شگفت زده ام کرد. میشه گفت مهزاد الیاسی برای من سرتاسر کتاب یک دوستِ ندیده بود، که با پایان کتاب می‌خواستم همون لحظه کنارم باشه و من بغلش کنم. هم میشه گفت ژانر این کتاب سفرنامه هست هم نیست.یعنی با بقیه سفرنامه ها که خوندم خیلی متفاوته و همونطور که تو توضیحات کتاب نوشته بیش از سفرنگاری، یک “سفراندیشی” هست.
بخش بامیانِ افغانستان، مرز ارمنستان و دوانِ فارس از همه بیشتر به دل من نشست و منو با خودش تو عمق ماجرا همراه کرد. از اون کتاب هایی هست که تا مدت ها اثرش باهام همراهه. قطعا خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم.»

⭐⭐⭐⭐⭐  Shakiba

«جنگیدن برای زندگی لحظه‌ها را واقعی می‌کند. وضوح تصویر بالا می‌رود.تو تمام هستی و این «تماما بودن» قدرت فشرده دارد که با لذتی دردناک همراه است. تقلا برای بودن لحظات را به اندازه‌ی ابدیت کش می‌دهد و گذار اندکی در افسون زندگی شناور باشی.در چنین لحظاتی،دریاهای مرگ و زندگی به یکدیگر چسبیده‌اند اما انگار برزخی میانشان هست که نمی‌گذارد با هم بیامیزند.»

⭐⭐⭐⭐⭐  Mahnoosh

«دیشب تمومش کردم ولی انقدر دوستش داشتم که نمیتونستم ازش بنویسم برای همین الان مینویسم
اگر به دنبال سفرنامه ای هستید که از مکانهای دیدنی و توریستی برای شما بگه انتخاب این کتاب قطعا اشتباهه
ولی اگر به دنبال کتابی هستید که تاثیر سفر رو بر شخصیت و افکار شخص بررسی کنه این کتاب قطعا انتخاب بسیار خوبیه
جدا از قلم زیبای مهزاد الیاسی من خیلی خیلی خوشحالم که سفر رفتن تنهایی برای خانمها در این چند وقت خیلی زیاد شده و بسیار خوشحال ترم که این خانمها تجربه هاشون رو مینویسن اونم به این زیبایی
امیدوارم که این نوشته ها ادامه پیدا کنه…»

⭐⭐⭐⭐⭐  Mehrnaz

«اینجوری بود که هم جذاب بود و دوست داشتم تند تند بخونم و هم هر بخش سفرنامه رو میخواستم دقیقه‌ها بهش فکر کنم و در روایتش حل بشم… سخت بود تعادل برقرار کردن بین این دو حالت.
مهزاد الیاسی در خلال نوشتن سفرنامه‌، بخشی از سفر درونی و دگرگونی احوالات شخصی خودش رو هم نوشته که این کیفیت و جذابیت متن رو دو چندان کرده.
شروع و پایان و مسیر روایتش رو هم دوست داشتم.
امیدوارم باز هم سفر بره و باز هم سفرنامه بنویسه.»

⭐⭐⭐⭐⭐  Sedighe Vazehi

«اگر این کتاب را بخواهیم به دید سفرنامه بخوانیم و نگاه کنیم حتماً امتیاز بالایی دریافت نخواهد کرد. یعنی در واقع یک سفرنامه ضعیف می‌تواند باشد. اما نکته این است که قرار نیست سفرنامه باشد. مجموعه‌واگویی‌هایی شخصی است که سفر، چاشنی آن شده و چه چاشنی درست و خوش‌طعم و محشری است.
کتاب از دو جهت برایم ارزشمند بود: یکی مقارن شدن با دور بودن از خانه و نوعی مسافرت اجباری که امروز در روز چهل‌ودومش هستم؛ و دومی هم اینکه به منِ مدعیِ تجربهٔ زیسته داشتن، فهماند که از فقر تجربه زیسته بهره می‌برم و باید برای ۳۰ سالهٔ دوم زندگی‌ام فکری اساسی برای این معضل بکنم.»

⭐⭐⭐⭐⭐  مصطفا جواهری

«به نظرم هیچ نقدی به این سفر درونی وارد نیست. نمی‌توانی به کسی بگویی چرا اینطور می‌بینی. فقط می‌توانی و به تو اجازه داده ببینی که چطور می‌بیند. چیزی که بسیار ما در جامعه‌کم داریم. بدون اینکه بدانیم دیگران چه می‌بینند، یا حتی بدون آنکه بدانیم چرا اینطور می‌بینند. اولین چیزی که به ذهنمان می‌رسد را به دیگری نسبت می‌دهیم و برایش نسخه می‌پیچیم.
روزهای همراهی کتاب را دوست داشتم و بسیار از آن لذت بردم.»

⭐⭐⭐⭐⭐  حامد حمایت کار