چیماماندا انگزی ادیچی


چیماماندا انگزی ادیچی (Chimamanda Ngozi Adichie) (متولد 1977) از نویسندگان نسل جدید نیجریه و از پیشگامان ادبیات فمینیستی پسااستعماری است. او پس از تحصیل در دانشگاه نیجریه به آمریکا مهاجرت کرد. ادیچی در دانشگاه‌های کانکتیکت، جانز هاپکینز و ییل درس خوانده و فعالیت حرفه‌ایش به عنوان نویسنده را از سال 2003 آغاز کرد. در طول این چند دهه او شعر گفته، رمان و داستان بزرگسال و کودک به انتشار رسانده و ناداستان و جستار نوشته است.

چیماماندا انگزی ادیچی در دوران پس از جنگ نیجریه به دنیا آمد، با این وجود تبعات این اتفاق هیچ‌گاه او را رها نکرد. جنگ داخلی باعث شده بود پدربزرگ و مادربزرگش کشته شوند. او این تلخی و رنج را در رمان‌های ابتدایی‌اش به خوبی نشان داده. ادیچی پس از مهاجرت به کشوری جهان اول، دغدغه‌های فمینیستی‌اش را هم در کنار نگرش پسااستعماری با جدیت پیگیری کرد. در همین راستا، او چندین بار در تد تالک هم صحبت کرده که بینندگان زیادی داشته است. ادیچی به خاطر قدرت قلم و فعالیت‌های اجتماعی‌اش بسیار تحسین شده و جوایز زیادی برده. او از 2017 به عضویت فرهنگستان هنر و علوم آمریکا درآمده است.

کتاب‌های چیماماندا انگزی ادیچی

برخی از کتاب‌های انگزی ادیچی عبارت‌اند از:

  • تصمیمات، 1997 (شعر)
  • نیمی از یک خورشید زرد، 2006 (رمان)
  • چیزی دور گردنت، 2009 (مجموعه داستان کوتاه)
  • آمریکانا، 2013 (رمان)
  • همه باید فمینیست باشیم، 2014 (جستار)
  • یادداشت‌های اندوه، 2021 (جستار) 

کتاب چیماماندا انگزی ادیچی در نشر اطراف

لنگرگاهی در شن روان سوگ گذر از سوگ مرگ شش مواجهه یا سوگ و مرگ کتاب جستار زندگی نامه اویس کرول جویس راینر ماریا ریلکه اکساندر همن رالف والدو امرسون جون دیدیونکتاب لنگرگاهی در شن روان شرح تجربۀ سوگ و مواجهه با فقدان از زبان شش نویسنده است که در سه قالب متفاوتِ جستار، نامه‌نگاری و خاطره‌پردازی‌ نوشته شده. نویسندگان این کتاب، چیماماندا انگزی آدیچی، رالف والدو امرسون، جویس کرول اوتس، جون دیدیون، راینر ماریا ریلکه و الکساندر همن هستند که در باب مرگ تأمل می‌کنند، در مورد سوگواری حرف می‌زنند و از احساسات و احوالی می گویند که از پی آن می‌آید و به زندگی صورت تازه‌ای می‌بخشد. در دوره‌ای که پاندمی‌ فرصت مناسک جمعی سوگواری را از بسیاری از ما گرفته و رویارویی روزمره با مرگْ دلداری‌های کلیشه‌ای و سطحی را از معنا تهی کرده است، شاید بیش از هر وقت دیگری به تسلابخشیِ ادبیات و به روایت صریح و عریان دیگران از تجربه‌شان در روزهای سوگواری نیاز داریم. لنگرگاهی در شن روان کشف پیوندی شگفت‌انگیز و انسانی میان درد «من» و درد آدم‌های دیگر در زمان‌ها و مکان‌های دیگر است. این اثر را الهام شوشتری‌زاده گردآوری و ترجمه کرده است.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *