اصطلاح نگارش‌درمانی را سوزته هِنکه مطرح کرد تا نشان دهد نوشته‌های خودزندگی‌نامه‌ای چگونه به کار خوددرمانی می‌آیند. نگارش‌درمانی شامل دو فرایند است: «نوشتن دربارۀ جزئیات تجربۀ تروماتیک و نوشتن از راه تجسم و اجرای نمایشیِ تجربۀ تروماتیک با هدف التیام زخم‌های تروما.» هِنکه بسیاری از روایت‌های زندگی زنان قرن بیستم را بررسی کرده است که دربارۀ تروماهای زمان کودکی مثل آزار و تعرض جنسی محارم یا دیگران هستند و در آن‌ها راویان بزرگسال، مثل آناییس نین و سیویا فِرِیزِر، برای التیام زخم‌ها و بازسازیِ خودِ آسیب‌دیده از تروماهای پیشین‌شان دست به قلم برده‌اند. البته بعضی نظریه‌پردازان موافق نیستند که نوشتن همیشه مرهمی برای زخم‌های حاصل از آزار یا فقدان است.
برگرفته از کتاب ادبیات من
نوشتۀ سدونی اسمیت و جولیا واتسون
ترجمۀ رویا پورآذر
بدون دیدگاه