قصه در کنار گفتمان روایی، یکی از دو بخش اصلی روایت به شمار می‌رود. قصه به واسطه‌ی گفتمان روایی بیان می‌شود و در واقع ترتیب زمانی رخدادهایی است که موجودات قصه با آن‌ها سروکار دارند. به گفته‌ی چتمن، می‌توانیم دو نوع رخداد را در قصه شناسایی کنیم: کنش‌ها و حادثه‌ها. موجودات نیز به دو دسته تقسیم می‌شوند: شخصیت‌هایی که می‌توانند در کنش‌ها دخیل باشند و موجوداتی که ذی‌شعور نیستند و نمی‌توانند در کنش‌ها دخالت کنند. نباید قصه را با گفتمان روایی اشتباه گرفت. گفتمان روایی شیوه‌ی نقل یا ارائه‌ی قصه است. قصه در بند قوانین زمان است؛ یعنی یک‌سویه است و از آغاز شروع می‌شود، از میانه می‌گذرد و به پایان می‌رسد. هرچند این‌که قصه باید آغاز و پایان روشنی داشته باشد، محل بحث است. گفتمان روایی لزوماً پایبند به این قاعده نیست. اولین بار ساخت‌گرایان روس در اوایل قرن بیستم درباره‌ی تفاوت قصه و گفتمان روایی سخن گفتند. اصطلاح‌هایی که آنان برای این تمایز به کار بردند (فبیولا برای قصه و سیوژه برای ترتیب رخدادهای روایت) هنوز هم در گفتمان مربوط به روایت رایج‌اند.
بسم الله الرحمن الرحیم
بدون دیدگاه