روایت اسارت اصطلاحی کلی برای همۀ متن‌هایی است که راویان آن‌ها زمانی در اسارت فرد یا گروهی بوده‌‌اند. این دسته شامل روایت‌های اسارت بومیان، بردگان، خودزندگی‌نامه‌های معنوی، قصههای مواجهه با موجودات ناشناختۀ فضایی و روایت‌های اغواگری است. روایت‌های اسارت بومیان، مثل روایتِ «بر اساس گفته‌ها»ی مِری جمیسون، قصههای غیربومیانی است که اسیر مردم بومی شده‌اند. از قرن شانزدهم تا کنون هزاران نمونه از این روایت‌ها نوشته شده‌اند و بسیاری از آن‌ها یا نویسندۀ زن دارند یا دربارۀ زنان نوشته شده‌اند. بیشتر روایت‌های اسارت در قلمروی ایالات متحدۀ امروزی تولید شده‌اند. البته بعضی از آن‌ها هم در کانادا و استرالیا و توسط آفریقایی‌های گریخته از دست برده‌داران نوشته شده‌اند و بعضی هم به زبان‌هایی غیر از انگلیسی منتشر شده‌اند. به گفتۀ کترین زابل دِرونیَن-استودولا «روایت اسارت بومیان دربارۀ اسارت یک یا چند عضوِ یک خانواده است و معمولاً پیرنگش با فرار اسیر، باج‌دهی به بومیان برای خرید آزادی، تغییر فرهنگی یا مرگ حل‌و‌فصل می‌شود.» با بازیابی تعداد بیشتری از این روایت‌ها که حاصل همکاری پژوهشگران ادبی و تاریخ‌نگاران است، احتمالاً رویکردهای مبتنی بر بررسی بایگانی‌های اسناد و مدارک و رویکردهای تفسیری واکاوی تناقض‌های هویت و تغییر کیش در روایت اسارت که از ژانرهای شهادت‌نامۀ عمومی است، بر حوزۀ مطالعات خودزندگینامه در بسیاری از زبان‌های مدرن تأثیر می‌گذارند و تغییرشان می‌دهند.
برگرفته از کتاب ادبیات من
نوشتۀ سدونی اسمیت و جولیا واتسون
ترجمۀ رویا پورآذر
بدون دیدگاه