تاریخ شفاهی ژانری است با تکنیک‌هایی خاص برای کنار هم گذاشتن اجزای قصۀ زندگیِ یک فرد که در آن، مصاحبه‌گر به قصۀ زندگیِ گوینده گوش می‌دهد، آن را می‌نویسد، سروسامان می‌دهد و آمادۀ چاپ می‌کند. در تاریخ شفاهی، نویسنده همان کسی نیست که قصه را تعریف می‌کند. نویسنده اغلب در متن حضوری غایب دارد اما سکان روایت در دستش است. این ژانر یکی از فرم‌های روایت شخصیِ باواسطه است و به مصاحبه‌گری اتکا دارد که نسخۀ خاصی از قصه‌های معین و متغیرِ روایت را گردآوری می‌کند و سروسامان می‌دهد. شِرنا بِرگِر گلوک و دَفنی پاتای علاوه بر انتشار چندین پروژه در این زمینه، پیشنهادهایی هم دربارۀ چگونگی مدیریت آن‌ها مطرح کرده‌اند. نقشِ محوری گردآورنده و فرایند گردآوری قصه در تاریخ شفاهی آن را از خودزندگی‌نامۀ مشارکتی متمایز می‌کند.
برگرفته از کتاب ادبیات من
نوشتۀ سدونی اسمیت و جولیا واتسون
ترجمۀ رویا پورآذر
بدون دیدگاه