بینامتنیت به معنای آن است که تمام متن‌ها ــ از جمله روایت‌ها ــ از متن‌های از پیش موجود تشکیل می‌شوند. تفاوت بینامتنیت با «تلمیح» و «تقلید» در آن است که بینامتنیت وضعیت گریزناپذیر متون است و اختیاری نیست. مفهوم بینامتنیت بر پایه‌ی این فرض استوار است که ما می‌توانیم خود را صرفاً با واژه‌ها و فرم‌هایی بیان کنیم که از پیش در اختیارمان بوده است. از این نظر، اثر خلاق‌ترین هنرمند نیز وابسته به آثار پیشینیان اوست. قدرت چنین اثری تنها می‌تواند در چگونگی قراردادن پاره‌های کثیر موجود در بافت جدید باشد؛ پاره‌هایی که به همین شیوه از هم جدا شده‌اند.
بسم الله الرحمن الرحیم
بدون دیدگاه