نقشه‌نگاری فضاهای خالی
میلاد حسینی، روزنامه‌نگار روزنامه‌ی سازندگی، کتاب اگر به خودم برگردم نوشته‌ی والریا لوئیزلی و ترجمه‌ی کیوان سررشته را که در مجموعه‌ی «جستارهای روایی» انتشارات اطراف منتشر شده است به مخاطبان خود پیشنهاد داده است. حسینی ابتدا به مفهوم پرسه زدن و ارتباط آن با فضای پرسه‌زنی می‌پردازد: «هر جایی که نشانی از فضا بودن داشته باشد می‌تواند خانه‌ی فرد پرسه‌زن شود و از این رو پرسه و معماری با هم پیوند می‌خورند و پرسه‌زن مدام فضاهای نوی معماری را کشف و اشغال می‌کند و معماری هم پیشنهادهای تازه‌ای را برای فرد مطرح می‌کند.» سپس به پاساژها به عنوان نمونه‌ای از فضاهای شهری پرسه‌زنی اشاره می‌کند.
خاطره‌ای دور از هر چیز دیگری
حسینی ویژگی برجسته‌ی جستار «یک اتاق و نصفی» را این می‌داند که مدام میان حوزه‌های مختلف در حرکت است و در عین حال مسیر اصلی‌اش را گم نمی‌کند. به گفته‌ی او ما در این جستار با روایت جذابی طرف هستیم که از یک‌سو شخصیت نویسنده و علاقه‌هایش را به ما نشان می‌دهد و از سوی دیگر با آدم‌های مشهور خفته در گورستان سن‌میکه‌ی ونیز آشنا می‌شویم. همین تصویر دقیقی که لوئیزلی از گورستان و مسیر حرکتش می‌سازد به زعم حسینی دلیل کامل بودن این جستار است.
والریا لوئیزلیِ خلاق کیست؟
حسینی پس از معرفی نویسنده و زادگاه و شغل و کتاب‌هایش به جستار «پرواز به خانه» نقب می‌زند و می‌گوید: «در این جستارِ جذاب او تکه‌تکه قصه‌هایی را به یاد می‌آورد تا پرواز به سرانجام برسد و رها شود از پرسه‌ای عمیق در ارتفاع.»
شهرهای پرلکنت
«مانیفست دوچرخه» و «مسیرهای جایگزین» و «شهرهای پرلکنت» عنوان سه جستار دیگری است که حسینی آن‌ها را توصیف می‌کند و در پایان مقاله می‌نویسد: «اگر به خودم برگردم روایت‌هایی خواندنی و جذاب است برای همه. هر کسی می‌تواند جستارهای والریا لوئیزلی را بخواند و درک کند قصه‌های او را از شهر و ادبیات و زندگی. حتماً نیاز نیست معماری یا شهرسازی خوانده باشیم تا کیف کنیم از جستارهایی درباره‌ی شهر. که روایت‌های مجموعه خوش‌خوان و روان است و هر کسی خیلی زود با آن ارتباط برقرار می‌کند و اساساً یکی از ویژگی‌های چنین متن‌هایی همیت روان و یک‌دست بودن است تا خواننده را با خود بکشاند و موضوعاتِ مختلف و پراکنده را گم نکند و همراه شود با متن. این مهم در ترجمه‌ی کیوان سررشته هم رعایت شده و متنی آراسته با کلماتی مناسب و توضیحاتی به‌اندازه در پانوشت‌ها می‌خوانیم و روان بودن نثر لوئیزلی حفظ شده است. همین است که این جستار با استقبال مواجه شد و خیلی زود به چاپ‌های بعدی رسید. برای هر کسی جذاب است خواندن درباره‌ی پرسه زدن و به یاد آوردن چیزهایی درباره‌ی رابطه‌ی خود با شهر و کشف مسیرهای تازه و فضایی برای فکر کردن به خود. برای برگشتن به خود.»
مشروح این گزارش را می‌توانید در روزنامه‌ی سازندگی، سال یکم، شماره 182، صفحه‌ی ۱۳ بخوانید.
بدون دیدگاه