همیشه برایت می‌نویسم

1 دیدگاه برای همیشه برایت می‌نویسم

1. 

   تبریزی – 1 اردیبهشت 1403

   یکی از بهترین‌هایی که خواندم، همین «نامه» بود! کتابی بی‌حد و اندازه عالی!
   تک‌تک واژه‌ها در جان و دل آدم رسوخ می‌کند!
   حقیقت اینست که وقتی این کتاب را می‌خواندم، سیل اشک برگونه‌هایم جاری بود؛ بعلّت «انسان» و «انسانیتـ»ـی که در تک‌تک نامه‌ها موج می‌زند.
   این کتاب را که می‌خوانی، به «خُرد» بودن و «هیچ» بودن خودت پی می‌بری! به‌اینکه در این عالم هستی، ما چقدر کوچکتر از دیگران می‌توانیم باشیم، پی می‌بری!
   چه انسان‌های بزرگی بر روی این کره‌ی خاکی پای نهاده و سرنوشتِ روی به درّه‌ی انسانی دیگر را بسوی قلّه‌ی قافِ موفقیت تغییر داده‌اند و ما از آنان بی‌خبریم و گمان می‌کنیم که تنها ما «انسانـ»ـیم و تنها ما شایسته‌ی رحمت خداوند هستم و دیگرانِ غیر از ما اهل دوزخ‌اند!
   مشکل جامعه‌ی ما از دوچیز است:
   یکی اینکه کتاب نمی‌خوانند؛
   دوّم اینکه نامه نمی‌نویسند!

   ما با اینکه در کنار هم زندگی می‌کنیم و در ظاهر آشنا هستیم، امّا در حقیقت از همدیگر بسیار دور و باهم غریبه‌ایم؛ حتّی با نزدیک‌ترین دوستان‌مان!

   اینکه کتاب نمی‌خوانیم، علل زیادی دارد که نمی‌شود همه را بیان کرد؛ و امّا کمترینش عدمِ فهمِ ارزش کتاب و آثار آن در برنامه‌ی زندگی‌ست!
   کسی که بتواند آن بُتِ جهالت خود را درهم بکشند، می‌تواند از خصلتِ «کِرم» بودن خود بیرون بیآید و آسمان را تماشا کند؛ می‌تواند پروانه شود!

   و امّا درباره‌ی نامه‌نگاری؛ که در جامعه‌ی ما خیلی‌وقت است که از بین رفته!
   ای‌کاش می‌توانستیم بجای پیامرسان‌هایی که مرسوم شده، برای هم نامه بنویسیم…
   نامه‌ها خیلی خوب احساسات را منتقل می‌کنند.
   نامه‌ها جان دارند و می‌فهمند!
   نامه‌ها حرف می‌زنند…