راوی کسی است که قصه میگوید. راویِ روایتهای داستانی را نباید با نویسنده یا نویسندهی نهفته اشتباه بگیریم، هرچند در بعضی موارد تشخیص نظر آنان از نظر نویسندهی نهفته دشوار است. بهتر است راوی را ابزاری بدانیم در دست نویسندهی نهفته که با استفاده از آن قصهاش را روایت میکند. راویهای ناموثق زیادی وجود دارند که امکان ندارد آنها را با نویسنده اشتباه بگیریم. برخی از روایتپژوهان افراطی میگویند تمایز بین راوی و نویسنده باید در تمام فرمهای روایت وجود داشته باشد؛ از جمله فرمهای غیرداستانی مثل تاریخ و حتی خودزندگینامه. این دیدگاه پرسشهای فلسفی جالبی را دربارهی رابطهی صدا، شخصیت و هویت پیش میکشد (این صدای چه کسی است که هنگام مطالعهی همین کتاب میخوانیدش؟ صدای من است یا صدای یک شخصیت، مثل موجودی که من خلق کردهام تا بتوانم این نظرات را ارائه کنم؟ صدای صورتکی که برای چاپ این کتاب به چهره زدهام؟ صدای نقابم؟). ن.ک. به روایتگری.
بدون دیدگاه